دوباره تنها شدم دوباره دلم هوای تو تو کرده است خودکارم راپر از ابزهای اسمان می کنم می خواهم ببینمت  می خواهم ببینمت در چشمان اهو شاید در سلام یک کودک ویا در روشنایی سپید دلم می خواهد وقتی خورشید بیدار است تو نامه من را بخوانی وجواب ان را به نشانی یاس هایت بدهی دلم می خواهد براب تو بنویسم اما می ترسم کلمات نتوانند شوق مرا توصیف کنندمی ترسم نتوانم شعرهای خود را برای تو بگویم دوباره تنا شدم ودوباره سکوت شب امده ونگاه ارزومند من به اسمان

دوستت دارم کسی که دیدنت ارزویم بودنت زندگیم نبودنت مرگم من است

خدایا سرایامحبت کجاست               من اواره ام شهر الفت کجاست       

کسانی که از عشق دم می زنند        چرابین ما را بهم می زنند

                      تا جهان باشد نخواهم درجهان هجران عشق

                    عاشقم در عشق هرگز نشکنم پیمان عشق

                         نپرس از من چه امد برسرعشق

                          جواب من جز شرمندگی نیست

چه کنم جزاین که فقط درد دلم را رو ی کاغذ بنویسم بازبان بی زبانی شهرحالم رابنویسم بنویسم که داغدار ر وزگارم  بنویسم که وفا نه از دنیا دیدم ونه از ادم دنیا وقتی تا بود شادی دنبالش غم رنج اندوه تا رسیدن به خورشید دویدم اما سرابی بیش نبود وقتی ماه را دیدم خواستم باورش کنم اما طوفانی خشم ناک تر از گرد باد ماهم رازیر ابرهای تیره فرو برد واین ارزوی شیرین را به ناکامی رساند اگر از غم یار به رفیق بگویم مروارید چشمهایش جاری می شود اگر از یار به دل بگویم خون می شود سیلابی جاری

تو کتاباعشق خوندم        عکس خورشید سوزوندم             جای خورشید تو کتابا               نقش چشمهای تو نشوندم

تو کتابا عشق را دیدم       توی جاده احساس                  من به عشق تو رسیدم

پیغام

زمزمه های دلتنگی ام رابه نسیم می سپارم تابه تو برساند ان زمان که نگاهت رابه اسمان بخشیدی چقدر گریستم وبات پر کشیدنت دل ترک خورده من هم شکست...

                              اشک شیشه

میزند باران به شیشه                  شیشه اما سرد سنگین            بی تفاوت تلخ خاموش               شاید از یک غصه غمگین

شیشه در اوج سپیدی                خسته از دلواپسی ها               من نشسته گنگ مبهم              می رسم تا عمق رویا

اسمان همچون دل من             خیس خیس از بی وفایی               بر لبم نام تو دارم                    ای بهار من کجایی

تا به کی چون شیشه ماندن       در نگاه قاب تقدیر                      من همه میل رسیدن                دل ولی بسته به زنجیر

امدم تا چشمهایت                   در دلم عشق بکارد                   تو ولی گفتی که برگرد                شیشه احساسی ندارد

میزند باران هنوز اه                  این چنین غم در دل کیست           دست من بر شیشه لغزید         شیشه هم با بغض بگریست

من می خواستم در این جا سرنوشت خود را بنویسم اما کسی استقبال نکرد انگاری هیچ کس مشکل ندارد که بفهمه تنهایی غم غصه چی است خدا کنه واقعا همین طور باشه این همه وقت تحمل کردیم بقیه اش راهم می کنیم

دلم می خواهد با تو سخن بگویم ولی نمی دانم از چه بگویم از زمانه یا دردرنج یا از نوای عاشق بلبلی که هرشب بر گلستان وجودم نغمه سرایی می کند یا از پرستوی مهاجری که فرسنگها راه را می پیماید تا ودای مهر و دلدا دگی رابیابد از نی لبکی که ارزوهای خفته چوپانان را می نوازد از قطرات اشکی که هرشب گونه های داغ مرا نوازش می دهد یا ..... 

تنهایی

در حلوتی غریبانه وسرد که می خواستم فقط وفقط بایاد تو سر کنم همه بی اجازه وارد حریمم شدند حاطره امد ویاد تو رااز اعماق قلبم ربود بغض با قطرات اشک تنهایی ام را خیس کرد

دفترزندگی

زندگی مثل یک دفتر است دفتری که مهم نیست چند برگ دارد فقط مهم این است که برگهایش پر از مهربانی باشد صفحات راوی روزی های زندگی اند پس صفحاتی که را که می توانند طلایی باشند سیاه وخطخطی نکن فراموش نکن پس از هر نقطه سر خطی نیز وجود دارد.

عشق قیام پایدار انسان های مقتدر است در برابر ابتذال با این وجود عشق یک کالای مصرفی ست نه پس انداز کردنی

باز دلتنگم دلتنگ کسی که بارها به یاد او قلبم تپیدن را اغاز کرده است صدای گریستنم را شنیده است کسی که همین نزدیکی ها بوده بارها در حضور سبزش توبه کرده ام وباز توبه ام رابه دست غبار الود روزگار سپر ده ام اما باز هم عاشقم عاشق پروردگار مهربانها.....

وقتی با تو اشنا شدم درخت  مهربانیت ان قدر بلند بود که هرچه بالارفتم اخرش را ندیدم مجنون زیبا یت ان قدر شیرین بود که هر چه نوشیدم نتوانستم تما مش کنم

من نغمه ام ان نغمه ای شیدای تو                             من خنده ام ان خنده ی زیبای تو

من گریه ام ان گریه ی چشم هایتو                         من حسرتم ان حسرت فردای تو